Music is life

5:02 p.m.

In my room


"ชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก" จากบทพระราชนิพนธ์ของล้นเกล้ารัชกาลที่6  ดนตรีกับมนุษย์อยู่ร่วมกันมาตั้งแต่พวกเราลืมตาออกมาดูโลกกันเลยเชียว ในวินาทีแรกที่คุณหมอทำคลอดตีตูดเราให้แหกปากร้องนั่นแหละ เสียงดนตรีธรรมชาติก็เริ่มบรรเลง 

ต่อมาเราก็ได้ยินเสียงเพลงกล่อมเด็กจากคุณพ่อคุณแม่ของพวกเรา พอเราเข้าโรงเรียนก็ได้ยินเสียงเพลงชาติตอนเข้าแถวเคารพธงชาติ ในงานแต่งงานเราก็จะได้ยินเพลง "แต่แดแดแด แต่แด้แด่แด" ถ้าแต่งในโบสถ์ หรือเพลง "ขันหมากมาแล้ว มาแล้วน้องแก้วรับด้วย วันนี้คนสวยแต่งชุดอะไร" ถ้าแต่งแบบไทย  แม้กระทั่งในวาระสุดท้ายของชีวิต ในงานศพเราก็จะได้ยินเสียงเพลงธรณีกรรแสงเป็นการอำลา

ฉันชอบจังเลยถ้าใครเล่นดนตรีเป็น ในความเห็นส่วนตัวฉันว่ามีเสน่ห์นะ ยูโซคูลมั่กๆ  ฉันก็เล่นดนตรีนะตอนอยู่ป.6 เป็นมือระนาดเอกเชียวนา โห..โค-ตะ-ระ ภูมิใจ! ในเย็นวันนึงก่อนซ้อมดนตรี ฉันเห็นคุณครูมนูตั้งเสียงขิมเอาไว้เรียบร้อยแล้วเลยอยากลองตีดูบ้าง แต่เผอิญว่าฉันเนี่ยเป็นคนมือหนัก ในทันทีที่ไม้ตกกระทบสาย "แปร๊งง!!" ไงล่ะ สายขาดน่ะสิ เวรกรรมจริงๆ  

คุณครูมนูรับงานนอกให้พวกเราด้วย ได้ค่าขนมงานละยี่สิบบาท ส่วนใหญ่เป็นงานศพ  พวกเราชอบนะได้ไปเที่ยว ได้นอนค้างนอกบ้าน บางครั้งเจ้าภาพก็เตรียมที่นอนไว้ให้พวกเรา บางครั้งก็ต้องกลับมานอนในห้องดนตรีไทย ที่พวกเราชอบที่สุดคือ ได้กินข้าวต้มฟรี  ก็นะ..จะเอาอะไรกับเด็กป.6

ฉันยังจำได้ คืนนั้นพระจันทร์เต็มดวง พวกเราทั้งหมดประมาณยี่สิบคนอยู่บนรถหกล้อเพื่อเดินทางไปเล่นดนตรี  คุณครูมนูและคุณครูผู้ช่วย  เอาขลุ่ยและซออู้ ออกมาเป่าและมาสีให้พวกเราฟัง  พวกผู้ชายสองสามคนก็ติดจะซนหน่อย  พากันมุดเข้าไปในถุงฆ้องวงใหญ่  พวกเราที่เป็นผู้หญิงก็นอนหนุนตักกัน ฟังเสียงขลุ่ยและเสียงซอที่แสนจะไพเราะของคุณครูทั้งสอง  สายลมเย็นยามค่ำพัดผ่าน ฉันมองไปที่พระจันทร์ดวงใหญ่ที่ลอยตามพวกเรามาอย่างช้าๆ  สวยงามและอบอุ่นเหลือเกิน 

ไปละนะ  แล้วเจอกัน