In my room
สวัสดียามดึก ทำไมไม่หลับไม่นอนจะตีสองอยู่แล้วนะ นอนไม่หลับ? หิว? หรืออะไร? เปล่าหรอก ฉันแค่อยากจะเขียนเรื่องนี้ เรื่องใกล้ตัวที่ฉันต้องการแบ่งปัน พวกคุณคิดว่าภาษาอังกฤษสำคัญและจำเป็นมากมั้ยในยุค 4.0 บางคนอาจบอกว่าสำคัญ บางคนอาจบอกว่าไม่สำคัญ ทั้งนี้มันขึ้นอยู่กับว่าไอ้เจ้าภาษาอังกฤษอะไรเนี่ยเข้ามาเสนอหน้าอยู่ในชีวิตประจำวันของพวกเค้ากันหรือไม่
ฉันเองเป็นติวเตอร์มาร่วมสิบกว่าปี ได้พบเจอกับนักเรียนมาก็มากพอสมควร และเคยสอนนักเรียนที่ไม่รู้ A-Z จนจำได้หมดทุกตัว ฉันทำยังไงน่ะเหรอ ฉันก็นำเทคนิคมาจากสมัยมนุษย์ยุคหินน่ะสิ ซึ่งในสมัยนั้นยังไม่มีตัวอักษรใช้กัน พวกเค้าก็ใช้สัญญลักษณ์แทนไง
อย่างเช่น ตัว J พวกคุณว่ามันมีลักษณะเหมือนอะไร ในชั้นเรียน ฉันให้นักเรียนได้ใช้จินตนาการได้อย่างเต็มที่ว่าพวกเค้าจะมองเห็นเป็นรูปอะไร นักเรียนชายม.1 เอียงคอหรี่ตาดูอยู่ 5 วิ แล้วตอบเสียงดังฟังชัดอย่างมั่นใจว่า "เหมือนเบ็ดตกปลาอ่ะครู" ฉันยิ้ม คิดในใจ เออ!จริงของมันว่ะ 😆😆
ต่อไป ตัว Y พวกคุณจินตนาการเห็นเป็นรูปอะไรกันบ้าง เด็กนักเรียนชายม.1 คนเดิมชักเริ่มสนุกขอตอบอีก "คนสองคนเดินมาเจอกัน แล้วกลับบ้านทางเดียวกันซะงั้น" นักเรียนชายหัวเราะ นักเรียนหญิงม.6 แย้งในทันที "ใครว่า..นี่มันรูปซิปเห็นๆ"😌😌 เห็นมั้ย จินตนาการสำคัญกว่าความรู้จริงๆ
เราเป็นคนไทย เกิดในไทย โตในไทย พูดภาษาไทยมาแต่อ้อนแต่ออก จะให้พูดภาษาอังกฤษในสำเนียงเจ้าของภาษานั้นคงเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าจะให้พูดภาษาอังกฤษในสำเนียงคนไทยนั้นพอได้อยู่ ทำยังไงฉันจะช่วยแก้ปัญหานี้ให้กับนักเรียนของฉันได้นะ ในที่สุดฉันก็หาเทคนิคพิศดารมาใช้กับนักเรียนจนได้
พวกคุณคงเคยร้องคาราโอเกะ ถ้าผิดคีย์เสียงก็จะเพี้ยนใช่มั้ย นั่นล่ะ..นักเรียนของฉันกำลังจะเริ่มเป็นนักร้องกันแล้ว มาลองดูกัน A ถาม B ว่า "อี่ส อิ๊ท ฮ๋าร์ด ถู่ บ๋าย ติงส์ ออนหลาย?" B ตอบว่า "อิ๊ทส์ เรียลหลิ่ อี๊สสิ. อ้อล ยู ดู๋ อิ่ส โก๋ ทู เดอะ เว็บไส, แอ่น ชู้ส ดิ๊ ไอ๋เด๊ม ยู หว๋อน ทู ลุ้ค แอ๋ท" เป็นไง พวกคุณร้องผิดคีย์กันมั้ย😊😊
ฉันเป็นติวเตอร์เพี้ยนๆ ที่ไม่ค่อยเหมือนติวเตอร์ชื่อดังเค้าหรอก ฉันใช้สัญชาตญาณในการสอนนักเรียน เวลาที่ฉันเห็นใบหน้าของนักเรียนยิ้มดีใจเมื่อเวลาที่พวกเค้าพูดได้หรือแต่งประโยคได้ด้วยตัวของพวกเค้าเอง ฉันสุขใจยิ่งกว่า และฉันมีความสุขกับผลลัพธ์ที่ได้นะ จริงๆ
ไปนอนละ แล้วเจอกันใหม่
No comments:
Post a Comment