In my room
นี่เป็นบล็อกแรกและโพสต์แรกในชีวิตของฉัน ฉันเป็นคนชอบคิดแต่ไม่ชอบเขียน เพราะในสมัยก่อนนั้นยังไม่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ จะมีก็แค่เครื่องพิมพ์ดีด แล้วฉันก็พิมพ์ไม่เป็น แต่เรื่องจิ้มดีดละก็ ฉันจิ้มได้อย่างคล่องเลยเชียวนะจะบอกให้ ที่ฉันไม่ชอบเขียนก็ไม่ใช่ว่าฉันขี้เกียจอะไรนักหนาหรอก แต่เพราะฉันคอยกังวลว่าลายมือฉันจะไม่สวย ซึ่งความจริงแล้วลายมือฉันสวยมาก สวยมาตั้งแต่เด็กๆ เลยแหละ ฉันได้รับรางวัลที่หนึ่งในการคัดลายมือของห้องเป็นประจำ ตั้งแต่อนุบาลจนถึงประถม บางครั้งฉันก็เป็นคนชนิดที่เรียกว่าเพอเฟ็คชั่นนิสท์ ซึ่งไม่ดีเลย รู้ทั้งรู้ว่าไม่ดีแต่ฉันก็ไม่ยอมเปลี่ยนนิสัย
ฉันเคยเขียนนวนิยายเรื่องนึงซักประมาณยี่สิบปีที่ผ่านมา ชื่อเรื่องฉันไม่ค่อยแน่ใจ แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะชื่อประมาณนี้ละมั้ง "แสงแดดสายฝนและลมหนาว" เป็นเรื่องราวชีวิตของวัยรุ่นห้าคนซึ่งผูกพันกับนักเขียนสาวที่สูญเสียชายหนุ่มคนรักจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันใช้จินตนาการจากเพื่อนชายที่สนิทคนนึงและชายในจินตนาการของฉันว่าคนๆ นั้นน่าจะมีลักษณะนิสัยหรือมุมมองแบบไหน เหมือนเพ้อเจ้อนะที่คนเราจะสร้างใครซักคนที่ไม่มีตัวตนให้มีตัวตนขึ้นมาได้จากตัวหนังสือ ฉันจึงพอจะอนุมานให้กับคำว่านักเขียนในมุมมองของฉันได้ว่า "พวกฟุ้งในจินตนาการ"
ฉันก็ยังคงฟุ้งต่อไปอีกกับกลอนสั้นๆ ที่ฉันเขียนให้เป็นเรื่องเป็นราว มีมุขขำๆ มีมุมให้เห็นสัจธรรมของชีวิต ..เหมือนเดิม..คือฉันได้จินตนาการจากผู้ชายคนนึงที่ฉันชอบ และเหมือนเค้าก็จะรู้ตัวด้วยนะว่าฉันชอบเค้า ชื่อเรื่อง "รองเท้ากับความรัก" ฉันยังจำกลอนแรกของการเปิดเรื่องได้พอลางๆ ฉันชอบนะกับคำพูดของไอน์สไตน์ที่กล่าวว่า "จินตนาการสำคัญกว่าความรู้" เพราะว่าไอ้เจ้าจินตนาการนี่แหละที่ทำให้ฉันได้แต่งกลอนที่ไม่มีรูปแบบ แบบนี้ออกมา แค่มีคำสัมผัสคล้องจองกันไปในทิศทางเดียวกันกับความหมายที่ต้องการสื่อ สำหรับฉัน..เป็นอันใช้ได้!
ฉันเริ่มง่วงแล้วละ นอนหลับฝันดีนะ แล้วเจอกันใหม่
ฟ้าจ๋าฟ้า ทำไมฟ้า นั้นจึง เป็นสีฟ้า
ทำไมน้า ฟ้าถึงไม่ เป็นสีเขียว
แล้วดอกไม้ นั้นทำไม ไม่รักเดียว
ชอบพูดเกี้ยว ให้แมลง มาดอมดม
